Koyu, puslu bir kış uykusundayım. Dizlerimi karnıma çekmişim, kollarım göğsümde düğümlenmiş. İçimi açıp kendi sıcaklığıma giresim gelmiş. Üşümesem ayak yoluna kalkacağım. Yorganı aralamak istemiyorum....

Eyvah, dedi. Az kalsın kedinin üstüne basacaktın. Zaten dün sabah yavrulardan birini araba çiğnedi. Ödümü kopardın be Erkan abi… Senle konuşmaya daldım. Ondan görmedim. Milyonik...

Bir okulun üçüncü katındaydım. Bilgisayar başında. Sallanmaya başladık. Karşımda dindar bir kadın oturuyordu. Arapça bir duaya başladı. Kalkıp gitmek istiyorum. Ama üç katı nasıl...

Şakacıktan söylediğimi, mizah olsun diye böyle cümleler kurduğumu düşünenler var. İster inanın ister inanmayın. Küçücük bir insanım ben. Sıradan, basit... İnsanları şaşkınlığa uğratacak, hayretler...

Sonra uzunca bir süre bisiklet yaşamımdan çıkıp gitti. Hiç heves etmedim. Abim eve mavi bir Bisan bisikletle geliyordu. Bir kere bile elimi sürmedim. Sanki...